ب. بی‌نیاز (داریوش)
کشور اسرائیل علت اصلی پیچیده شدن مسئلۀ فلسطین و نرسیدن به راه حل «دو کشور» نیست. «اشغال فلسطین» یک استوره سدۀ بیستمی است که نه تنها مردم عادی از همه جا بی‌خبر بدان باور دارند بلکه روشنفکران اسلامی و چپ نیز از دل و جان آن را پذیرفته‌اند. به خواننده‌ای که هنوز این تصور را دارد پیشنهاد می‌کنم به این دو کتاب ارزشمند که سرشار از اسناد دقیق است مراجعه کند تا بتواند یک تصویر واقعی از تاریخ این استوره به دست بیاورد[1]. فقط برای یادآوری بگویم که موضوع دو کشورِ «اسرائیل و فلسطین» از پیش از تشکیل دولت اسرائیل در سال 1948 مطرح بود ولی کشورهای عربی – خوب توجه کنید «کشورهای عربی»- حاضر به پذیرش این طرح نبودند. در آن زمان که سیاستمداران اسرائیل حاضر به پذیرش این طرح بودند سرزمین اسرائیل یک گوشۀ نسبتاً کوچک از آن منطقه را تشکیل می‌داد. با اعلام موجودیت اسرائیل، کشورهای عرب که تا آن زمان طرح دو کشور را رد می‌کردند اسرائیل را مورد حمله قرار دادند.
باری، هر ایرانی از خود می‌پرسد: آیا واقعا رهبران جمهوری اسلامی دغدغۀ سرکوب و نابسامانی زندگی مسلمانان جهان و مردم فلسطین را دارند؟
پاسخ طبعاً منفی است. جمهوری اسلامی، جمهوری دروغ است. برای نمونه ما سه کشور را می‌شناسیم که مسلمانان در آنجا به شدیدترین شکل خود – که قابل مقایسه با فلسطین نیست- مورد سرکوب وحشیانه قرار گرفتند: میانمار، روسیه و چین.
از سال 1982 دولت برمه [میانمار] تمامی حقوق شهروندی مسلمانان را سلب کرد و به طور سیستماتیک روستاها را توسط ارتش و شبه‌نظامی مورد هجوم قرار داد به طوری که امروز تقریباً همۀ مسلمانان میانمار به کشورهای دیگر به ویژه بنگلادش فرار کرده‌اند (از دو میلیون مسلمان عملاً دیگر چیزی در میانمار باقی نمانده است). کشتاری که علیه مسلمانان میانمار صورت گرفت در دادگاه بین‌المللی لاهه به عنوان نسل‌کشی تصویب شد. جمهوری اسلامی در برابر این جنایات چه واکنشی نشان داده است؟ هیچ!
مسلمانان چچن نیز در روسیه خواستار دولت «اسلامی» خود بودند که با حملات شدید و بسیار خشن نیروهای روسی روبرو شدند به طوری که بین 80 تا 100 هزار نفر از مردم چچن کشته شدند. دولت جمهوری اسلامی چه واکنشی نشان داد؟ هیچ!
در چین هزاران نفر مسلمان ایغور اعدام و به اردوگاه‌های تربیتی اجباری روانه شدند. تنها در یکی از این اردوگاه‌ها 200 هزار نفر مسلمان زندانی هستند. بسیاری از زنان ایغور به اجبار عقیم شدند. و هزاران بدبختی دیگر! جمهوری اسلامی چه واکنشی نشان داد؟ هیچ!
حال این پرسش پیش می‌آید که چه فرقی میان مسلمانی فلسطینی‌ها و دیگر مسلمانان جهان وجود دارد؟ هیچ! زیرا مسلمانان فلسطین، میانمار و ایغورها همه اهل تسنن هستند. پس چه چیز باعث کشش عاشقانه جمهوری اسلامی برای «مسلمانان فلسطین» شده است در حالی که هیچ اشاره‌ای به سرکوب و کشتار مسلمانان میانمار و ایغورها نمی‌کند؟ پس باید به این پرسش پاسخ بدهیم: سودِ جمهوری اسلامی از حمایت مسلمانان فلسطین اهل تسنن [که شیعه‌ها از آنها متنفر هستند] چیست؟ به اصطلاح پرسش یک میلیون دلاری!
———————————————————————————–
[1] نخستین کتاب «صلحی که همۀ صلح‌ها را برباد داد»، نویسنده دیوید فرامکین، مترجم حسن افشار، تهران نشر ماهی، 1388 . دومین کتاب به انگلیسی است به نام «The Case For Israel» نویسنده: Alan Dershowitz، 2003. خواننده از طریق این دو کتاب می‌تواند با اتکا به سدها سند و مدرک یک تصویر واقعی و غیرایدئوژیک از شکل‌گیری کشور اسرائیل و دلایل عدم موفقیت طرح «دو کشور» به دست بیاورد.